Αυτή η γούνα θα φορεθεί πάρα πολύ φέτος
Του άνεμου και της αρμύρας
Απόσπασμα από το βιβλίο των Νανάς Δαρειώτη, Θάλειας Τσιχλάκη και Ανδρέα Ανδρουλιδάκη
«Το λιάσιμο υπήρξε για τις Κυκλάδες ο βασικότερος τρόπος διατήρησης των αλιευμάτων που πλεόναζαν. Στη Νάξο και την Πάρο συνηθίζουν να αποκαλούν τα λιαστά ψάρια «γούνες». Συνήθως έτσι συντηρούνται τα πιο λιπαρά από αυτά, όπως το σκουμπρί, η παλαμίδα ή ο κολιός, αλλά και το κοκάλι. Τα ανοίγουν στα δύο, σαν ένα βιβλίο, και αφαιρούν τα κόκαλα και τα εντόσθιά τους. Κάποιοι αφαιρούν και το κεφάλι τους, άλλοι όχι, τα πλένουν με θαλασσινό
νερό, τα αλατίζουν και τα αφήνουν μέσα σε μια λαμαρίνα στον ήλιο σκεπασμένα με τούλι, για περίπου 12 ώρες. Όταν πρόκειται να καταναλώσουν τη γούνα, την ψήνουν στα κάρβουνα και τη σερβίρουν με λαδολέμονο».
Ωραία τα λέει το βιβλίο. Έτσι ακριβώς όπως είδα με τα μάτια μου τον συγχωρεμένο πεθερό μου καπετάν Κώστα να τα εφαρμόζει πάνω στο καΐκι του πριν από σχεδόν 40 χρόνια κάπου στον Ευβοϊκό κόλπο. Μόνο που ο καπετάν Κώστας τη σέρβιρε με ξύδι λέγοντας “αυτοί που ξέρουν βάζουν ξύδι”.
Καλή επιτυχία!
Υλικά συνταγής
Κολιός η Σκουμπρί
αλάτι χοντρό
πιπέρι μαύρο
ρίγανη
ξύδι η λεμόνι
ελαιόλαδο
Εκτέλεση
1. Ανοίγω τον κολιό από την πλάτη προς την κοιλιά και αφαιρώ την ραχοκοκαλιά.
2. Το κεφάλι μπορείτε να το αφαιρέστε ή και να το αφήσετε.
3. Τον αλατίζω με χοντρό αλάτι και βάζω λίγη ρίγανη και πιπέρι.
4. Τον στερεώνω με ένα καλαμάκι/ξυλάκι και τον κρεμάω στον ήλιο τουλάχιστον 5 ώρες.
5. Ψήνω στα κάρβουνα. Περίπου 3 λεπτά από κάθε πλευρά σε δυνατή φωτιά.
6. Αφαιρώ το κεφάλι αν δεν το έχω ήδη κάνει και τον χωρίζω στα δυο
7. Ρίχνω ρίγανη και στο μισό βάζω λαδολέμονο με μαϊντανό και στο άλλο μισό ξύδι.
