Όλοι είμαστε μοναδικοί

Καλοκαίρι. Σε μια παραλία σε ξαπλώστρα ή σε ψάθα. Με παγωμένες μπύρες ή φραπέ στο σεήκερ από το σπίτι. Αλμύρα. Γυαλιά ηλίου. Ένα βιβλίο δίπλα από το αντηλιακό και σαγιονάρες πεταμένες δεξιά και αριστερά πάνω στην άμμο. Τζιτζίκια, γέλια και πλατσουρίσματα. Άλλος στη σκιά κάτω από κάποιο αλμυρίκι κι άλλος κάτω από την ομπρέλα. Άλλος πάλι να ξεροψήνεται στον ήλιο. Ένας χωμένος μέσα στο βιβλίο του και άλλος χαζεύει το κινητό του. Κάποιοι τρέχουν μέσα στη θάλασσα με φόρα και κάποιοι μπαίνουν αργά βυθίζοντας κάθε 5 λεπτά ένα ακόμα εκατοστό του σώματος τους. Κάποιοι φέρανε μαζί τους ρακέτες, κάποιοι άλλοι ωτοασπίδες. Μερικούς τους πήρε ο ύπνος, μερικοί άλλοι πήγαν για εξερεύνηση στα βράχια.

Σε λίγο όλοι αυτοί μαζεύουν τα πράγματα τους και σέρνοντας τις σαγιονάρες τους πηγαίνουν στην ταβέρνα όπου ενώνουν μερικά τραπέζια για να χωρέσει όλη η παρέα. Φωνές, γέλια και από τα μικρά ηχεία της ταβέρνας σα μαγεμένο το μπουζούκι του Μπαγιαντέρα φτερουγίζει.

Ώρα για την παραγγελία. Χαμός! Ο καθένας το μακρύ ή το κοντό, ο ένας έτσι ο άλλος αλλιώς, κάποιοι λίγο κάποιοι πολύ, εδώ ψάρι εκεί κρέας και να το ένα ορεκτικό και καλύτερα εκείνη τη σαλάτα και κάνε δυο τις πατάτες και δώστου φασαρία και γέλια και πενιές.

Η σερβιτόρα γελάει με το μπλοκάκι στο ένα χέρι και το στιλό στο άλλο να παίρνει φωτιά από το γράψε σβήσε!

- Έχει και κολοκυθοκεφτέδες, να βάλω;

Και όλοι ανεξαιρέτως συμφώνησαν.