Επάγγελμα σαλεπτσής

Γανωτής, λούστρος, νερουλάς, πεταλωτής, βαρελάς, ντελάλης, πλανόδιος φωτογράφος, καρβουνιάρης, καροτσέρης, φαροφύλακας, λατερνατζής, καλαθάς…

Επαγγέλματα μιας άλλης εποχής, φίλοι μου καλοί. Ένα από αυτά και ο σαλεπτσής.

Ο σαλεπτσής που λέτε, ήταν συνήθως Μικρασιάτης στην καταγωγή και ξεκινούσε την ημέρα του αχάραγα, φορώντας κάτασπρη ποδιά και σκούφο. Μέσα στην βαρυχειμωνιά και το σκοτάδι, τυλιγμένος στα ζεστά, άναβε την φουφού του και τοποθετούσε ένα μικρό σκαμνί δίπλα της στο οποίο καθόταν όταν κουραζόταν. Με δυνατή φωνή διαλαλούσε στους παγωμένους δρόμους το αχνιστό και μυρωμένο σαλέπι του που διατηρούσε σε αστραφτερό χάλκινο γκιούμι και σέρβιρε μέσα σε κουπάκια πάνω σε έναν δίσκο. Σας παραθέτω ένα απόσπασμα για να συνεχίσουμε το ταξίδι πίσω στον χρόνο με την μοναδικά ζωντανή ατμόσφαιρα που καταφέρνει πάντα να δημιουργεί ο Παπαδιαμάντης.

Ξεπεσμένος Δερβίσης

“Δύο, τρεις, πέντε, δέκα σταλαγμοί.

Όμοιοι με το μονότονον βήμα του αγρύπνου ναύτου φρουρού εις την κουβέρταν. Πλέει εις μαύρα πέλαγα και βλέπει ουρανόν και θάλασσαν αγρίως χορεύουσαν, και τυλιγμένος εις την καπόταν του διασχίζει ακαριαίως το σκότος με την εξανάπτουσαν και υποσβήνουσαν λαμπυρίδα του τσιγάρου του.

Οι πετεινοί δεν είχαν λαλήσει το τρίτον λάλημα. Ίσως είχαν τρομάξει από την βαθείαν, θρηνώδη φωνήν του σαλεπτσή, όστις είχεν αρχίσει το φθινόπωρον, νύκτα βαθιά, να κράζει. Ήτο ως κρωγμός αγνώστου ορνέου, το οποίον είχε χάσει τον αέρα του, και είχεν ενσκήψει μέσα εις την πόλιν, κι εζήτει αρπάγματα να σπαράξει.

— Ζεστό ! Βράζει ! …

Έβραζεν, έβραζε, η νύκτα βαθιά. Ζεστόν το σαλέπι, πολύ ζεστότερον το στρώμα. Μόνον η φωνή του σαλεπτσή ετρόμαζε τους πετεινούς.

Είχε βρέξει ολίγον, είτα ηθρίασε. Σταλαγμοί, σταλαγμοί έπεφταν αργά-αργά, από την υδρορρόην εντός της αυλής.”

Καλή επιτυχία!